Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 97 “Kung may sakit ka, manatili ka lang sa bahay at magpahinga.”

Pagkasabi ni Avery ay tumalikod siya para kumuha ng baso at nagsalin ng tubig.

“Mas maganda ako ngayon.” Tinanggal ni Elliot ang kanyang scarf.

“Yan ang sinabi mo kahapon.” Uminom si Avery ng tubig at nilapag ang baso. Pagkatapos, pumunta siya sa sala at nakita ang mga regalo sa sahig.

Tanong ni Avery, “Para saan ang mga ito?”

“Hindi magandang pumunta nang walang dala.” Nag-isip siya ng ilang segundo at iniba ang usapan, “Ngayon ko lang nalaman na bumalik ka kagabi.”

“Nagpunta ka ba dito para lang sabihin ito?” Lumapit si Avery sa sofa at umupo, tinitigan ang manipis niyang mukha gamit ang mga mata niyang almond.

Mahigit isang metro ang distansya sa pagitan nilang dalawa.

“Kami ni Chelsea—”

ako interesadong malaman

ni Elliot ang malamig nitong mukha, at lihim siyang nakaramdam ng kawalan

sinabing, “Elliot, kahit na malinlang ako sa kanya, ako mismo ang magdurusa sa mga kahihinatnan. Hindi kita

siyang nagpunta at ginawa ito. Itinikom ni Elliot ang kanyang mga labi, at tila pagod siya habang tahimik

at nakita ang almusal na iniwan ng kanyang ina sa food warmer para sa kanya. Pagkatapos, kumuha siya ng tinapay at bumalik sa upuan niya sa sofa. Sarap niyang kumain,

mabusog si Avery ay muli itong tumingin sa kanya. “Kung

para sa tanghalian,” sabi

alam kung paano siya tatanggihan. Tutal, kainan

at kumain! Lalabas ako!” Tumayo si Avery

si Elliot mula sa sofa at sinundan siya sa pinto

Avery, “Ito ang

ba ang mama ko

magkaroon pa ng gulo. At saka, mahina siya ngayon, at mas mabuting magpahinga na siya at magpagaling. “Walang kinalaman sa ibang tao ang aming

itinuturing na “katugma”?” Pumasok si

metro kuwadrado lamang ang kwarto, maliban sa isang kama at isang aparador, napakaliit ng silid na maaaring ilipat