Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 97 “Kung may sakit ka, manatili ka lang sa bahay at magpahinga.”

Pagkasabi ni Avery ay tumalikod siya para kumuha ng baso at nagsalin ng tubig.

“Mas maganda ako ngayon.” Tinanggal ni Elliot ang kanyang scarf.

“Yan ang sinabi mo kahapon.” Uminom si Avery ng tubig at nilapag ang baso. Pagkatapos, pumunta siya sa sala at nakita ang mga regalo sa sahig.

Tanong ni Avery, “Para saan ang mga ito?”

“Hindi magandang pumunta nang walang dala.” Nag-isip siya ng ilang segundo at iniba ang usapan, “Ngayon ko lang nalaman na bumalik ka kagabi.”

“Nagpunta ka ba dito para lang sabihin ito?” Lumapit si Avery sa sofa at umupo, tinitigan ang manipis niyang mukha gamit ang mga mata niyang almond.

Mahigit isang metro ang distansya sa pagitan nilang dalawa.

“Kami ni Chelsea—”

putol ni Avery sa kanya, “Hindi ako interesadong malaman kung anong uri ng relasyon ang mayroon

Elliot ang malamig nitong mukha, at lihim siyang nakaramdam ng kawalan

ako mismo ang magdurusa sa mga kahihinatnan. Hindi kita kakaladkarin sa gulo, at hindi ako hihingi

ginawa ito. Itinikom ni Elliot ang kanyang mga labi, at

iniwan ng kanyang ina sa food warmer para sa kanya. Pagkatapos, kumuha siya ng tinapay at bumalik sa upuan niya sa sofa. Sarap niyang

ang sasabihin mo?” Nang mabusog si Avery ay muli itong tumingin sa kanya. “Kung

para sa tanghalian,”

hindi niya alam kung paano siya tatanggihan. Tutal, kainan lang iyon, at hindi naman siya ganoon

ako!” Tumayo si Avery sa sofa, balak

uuwi?” Tumayo si Elliot mula sa sofa at

“Ito ang aking

ang mama

mas mabuting magpahinga na siya at magpagaling. “Walang kinalaman sa

“katugma”?” Pumasok si Elliot sa

sampung metro kuwadrado lamang ang kwarto, maliban sa isang kama at isang