Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 97 “Kung may sakit ka, manatili ka lang sa bahay at magpahinga.”

Pagkasabi ni Avery ay tumalikod siya para kumuha ng baso at nagsalin ng tubig.

“Mas maganda ako ngayon.” Tinanggal ni Elliot ang kanyang scarf.

“Yan ang sinabi mo kahapon.” Uminom si Avery ng tubig at nilapag ang baso. Pagkatapos, pumunta siya sa sala at nakita ang mga regalo sa sahig.

Tanong ni Avery, “Para saan ang mga ito?”

“Hindi magandang pumunta nang walang dala.” Nag-isip siya ng ilang segundo at iniba ang usapan, “Ngayon ko lang nalaman na bumalik ka kagabi.”

“Nagpunta ka ba dito para lang sabihin ito?” Lumapit si Avery sa sofa at umupo, tinitigan ang manipis niyang mukha gamit ang mga mata niyang almond.

Mahigit isang metro ang distansya sa pagitan nilang dalawa.

“Kami ni Chelsea—”

interesadong malaman kung anong uri ng relasyon ang mayroon ka

nitong mukha, at lihim siyang nakaramdam ng kawalan

sa kanya at sinabing, “Elliot, kahit na malinlang ako sa kanya, ako mismo ang magdurusa sa mga kahihinatnan. Hindi kita kakaladkarin sa gulo, at hindi ako hihingi ng tulong sa iyo. Kaya huwag mo na itong

ginawa ito. Itinikom ni Elliot ang kanyang

Avery, kaya tumayo siya at pumunta sa kusina at nakita ang almusal na iniwan ng kanyang ina sa food warmer para sa kanya. Pagkatapos, kumuha siya ng tinapay at

pa ang sasabihin mo?” Nang mabusog si Avery ay muli itong tumingin sa kanya. “Kung wala nang

sa tanghalian,” sabi ni

dahil hindi niya alam kung paano siya tatanggihan. Tutal, kainan lang iyon, at hindi naman siya

manatili at kumain! Lalabas ako!” Tumayo

si Elliot mula sa sofa at sinundan siya sa

Avery, “Ito

ang

at mas mabuting magpahinga na siya at

 Pumasok si

lamang ang kwarto, maliban sa isang kama at isang aparador, napakaliit ng silid na maaaring