Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Matigas siyang nakatayo sa kinatatayuan, nakakuyom ang kanyang mga kamay sa mga kamao, tahimik na tumulo ang mga luha.

Ang kalungkutan at kahihiyan ngayon, hinding-hindi niya makakalimutan.

Kung may pagkakataon pa sa hinaharap, hinding-hindi niya makakalimutan ang kahihiyang dinanas niya ngayon!

Pagkaraan ng ilang sandali, bumuhos ang ulan, na humatak kay Norah mula sa poot at sakit patungo sa katotohanan.

Mabilis na pumatak ang ulan mula sa kanyang ulo. Dahil walang tao ang bahay sa buong taon, at luma na ang bahay, bumuhos ang ulan.

At mayroong higit sa isang lugar kung saan tumagas ang ulan.

Gamit ang madilim na ilaw, sinuri niya ang bahay, at mayroong hindi bababa sa sampung lugar na umaagos ang ulan.

Dali-dali niyang hinanap ang isang palanggana ng tubig at balde, at dali-dali itong inilagay sa butas na lugar para mag-ipon ng tubig.

Sa sandaling ito, lumiwanag ang screen ng kanyang mobile phone sa kama, at isang mensahe ang pumasok.

Kasabay nito, sa labas ng isang tindahan sa sentro ng lungsod.

patuloy na pagbuhos ng ulan sa

isa lang. Ihahatid ko

matapos magsalita ang bodyguard ay hinubad nito ang jacket

Robert, tanging isang pares ng malaki, maitim

siya makalaban, binigyan siya ng bodyguard ng ‘whoosh’ at tumakbo

natin!” Gustong subukan ni

mas masaya siya, at gusto niyang

ng oras na magbasa, hindi lang siya

ni Layla ang kamay niya

the rain! Mas masaya pa sa ulan kasama

si Hayden: “Huwag kang umiyak kung nilalamig

may sipon! Uminom ka na lang ng gamot kapag may sipon ako! Akala mo bata ako! Malalaki na ako!” Walang pakialam si

si Robert sa kotse, tiningnan kung hindi siya basa, at nakahinga siya ng

pagkakita kay Layla at Hayden na tumatakbo sa ulan, biglang

agad na inalalayan ni Hayden si Layla