Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Ito ang unang pagkakataon na nakatulog siya sa bahay ni Elliot. 

Noong lumabas siya sa kwarto, isang grupo ng mga lalaki ang tumingin sa kanya. 

Si Avery ay nakasuot ng mahabang pantulog na may magulong buhok hanggang sa kanyang balikat, napapagitnaan ang kanyang malinis na mukha. 

Hindi niya inaasahan na may mga bisita si Elliot sa araw na iyon. 

Si Elliot at ang kanyang mga bisita ay napatitig sa kanya na tila ba hindi nila inaasahan ang pagsulpot niya. 

Biglang may sumagi sa isip ni Avery. 

Napagtanto niya na nasa nakakahiyang sitwayson siya ngayon, umikot siya at bumalik sa kanyang kwarto. 

Biglang naglakad si Mrs. Cooper at pumunta sa hapagkainan. 

“Gutom ka na siguro, Madam. Mahimbing ang iyong tulog noong pumunta ako sa kwarto mo kanina, kung kaya hindi na kita ginising.” 

“Yung mga taong iyon… Sino sila?” tanong ni Avery. 

“Kaibigan sila ni Master Elliot. Pumunta sila para bisitahin siya. Huwag kang mag-alala. Ayos lamang kahit na hindi mo sila batiin.” sagot ni Mrs. Cooper. 

“Sige,” sagot ni Avery. 

Hindi niya nga binati si Elliot nang makita niya ito, bakit naman niya babatiin pa ang ga kaibigan niya? 

Kung alam niya darating ang mga kaibigan ni Elliot, sana ay bumangon siya ng maaga at umalis buong araw. 

Ang mga kaibigan ni Elliot sa sala ay interesado kay Avery. 

“Elliot, bakit kasama mo sa bahay ay babaeng iyon? Tagapag-alaga ba siya ng bahay? O baka naman…” 

“Matatanda na tayo dito. Lalaki si Elliot. Normal lamang na may batang babae sa kanyang bahay! Ha ha!” 

Nang hindi sumagot si Elliot, tumikom ang bibig ng lahat at iniba na ang usapan. 

“Kilala ninyo ba si Avery Tate ng Tate Industries? Ang sabi nila ay ang anak daw ni Jack Tate ay—” 

“Alam ko. Tumawag siya sa akin noong Biyernes upang manghingi ng puhunan, ngunit binaba ko bago pa man siya matapos magsalita.” 

“Iba talaga siya. Anong kinalaman ng utang ng tatay niya sa kanya? Nawawalan na yata siya ng bait sa pagsali niya sa kaguluhang iyon!” 

“Ang mga bata talaga ay ganon mag-isip! Tiningnan ko ang bago nilang produkto, ngunit hindi ito maganda! Magandang ideya ang self-driving system ngunit ang mga kondisyon ay komplikado at mahirap makontrol. Kung sino man ang interesado doon ay tanga!” 

… 

Sa hapagkainan, nakikinig si Avery sa pag-uusap nila sa sala at halo-halo ang kanyang emosyon. 

laptop at pumunta sa malapit na kapihan upang tapusin ang kanyang

lang ang kanyang abilidad. Kailangan niyang tutukan ang kanyang pag-aaral at ang

email nang alas

ng kape sa kanyang mesa

itong ‘Mr.

ng Tate Industries. Gusto niyang malaman ang

ni Avery ay puno ng katanungan.

tungkol sa taong ito bukod sa ang tawag sa kanya ay Mr.

siya na magtrabaho sa Tate INdustries, maaari

ilang konsiderasyon, sumagot si

bagong

sumagot si

Ito ang pruweba

dokumento na

ang dokumento, nanlaki ang mata

larawan ay screenshot mula sa bangko na ipinapakitang malapit

gumawa ng kalkulasyon sa kanyang isipan bago niya napagtanto ang

kanyang puso. Nanginginig ang kanyang

hindi ba ito sobra? Sino nga ba ang may dalawang daang milyong

paniwalaan mo ako? Bakit hindi mo ibigay sa aking ang iyong account sa

manloko ngayon? Ang kailangan na lamang ay ang account number sa bangko para makakuha ng

Mr. Z sa

ang

ito ay maaari lamang makakuha ng pera, ngunit hindi nakakawithdraw, kung kaya walang mawawala kung si Mr. Z

ni Avery ang kanyang bibig at

notification sa kanyang telepono.

binigyan siya ni Mr. Z ng walong daang

… 

si Shaun

ni Mr.

Shaun at sinabing, “Ang balanseng ito na “Anong nangyayari, Avery? BInigyan ka talaga ni Mr. Z ng walong daang libong dolyares ay galing sa kanya.”

Natuwa si Shaun. 

makipagkita sa kanya

sinabing, “Ang tanging binigay niya sa akin ay address at tinatanong niya kung maaari ba kaming magkita sa BIyernes ng gabi.”

Ibigay mo rin sa akin ang address. Sasamahan

sagot ni Avery.

pansamantalang naisantabi ang isyu tungkol sa

katauhan ni Mr. Z at kung

Sadyang marami

ano man iyon, sa tingin ni Avery ay hindi ito kapani-paniwala.

dumating ang

“May oras ka ba para maghapunan sa mansyon

segundo, nag-isip ng palusot at sainabing, “Mayroon akong kailangang